Odczyn podskórny, tak samo jak

Odczyn podskórny, tak samo jak śródskórny, ma przewagę nad odczy- nem skórnym pod tym względem, że wykonuje się go z dawką tuber- kuliny dokładnie określoną. Nadto odczyn ogniskowy wykrywa siedzibę sprawy gruźliczej. Pomimo te zalety, w praktyce odczyn podskórny wy- konuje się rzadko, a to ze względu na łatwość przedawkowania tuber- kuliny, co pociąga za sobą burzliwe odczyny – ogólny i ogniskowy. Oko- liczność ta może nie tylko pogorszyć chwilowo stan chorego, ale nawet rozbudzić ogniska już nieczynne i sprzyjać dalszemu postępowi choroby. Toteż nie należy odczynu podskórnego wykonywać u chorych gorączku- jących, wyniszczonych, w okresie zdrowienia po chorobach zakaźnych, u chorych ze skłonnością do krwioplucia, u chorych na cukrzycę, w cho- robach nerek, w niewydolności krążenia, także w przypadkach ognisk gruźliczych wysiękowych, gdyż one są bardzo wrażliwe na tuberkulinę. Wykonując odczyn podskórny, należy rozpoczynać od dawki małej, nie większej niż 0,1 mg i w razie ujemnego wyniku przechodzić do dawki – większej, lecz nie wcześniej niż po 8 dniach. Należy zwracać przy tym uwagę nie tylko na przebieg ogólnej ciepłoty ciała po wstrzyknięciu tu- berkuliny, ale także na stan podmiotowy chorego, wagę jego ciała i inne objawy, które omówię w rozdziale o leczeniu tuberkuliną. Przy stosowaniu oczyszczonej pochodnej proteinowej tuberkuliny poleca się dawkę 0,00002 mg. Dawka ta wywołuje duży odsetek dodat- nich odczynów. [przypisy: artykuły fryzjerskie, wkładki sfp, kabiny toaletowe]