Okres niepamięci.

Trudności rozpoznawcze mogą się zwiększać wskutek tego, że nie zawsze początek i koniec okresu niepamięci jest we wspomnieniach chorego ostro odgraniczony. W stanach pomrocznych tłumaczyć sobie można nierówność wspomnień wahaniami przyćmienia świadomości, która chwilami może się bardziej przejaśniać, a chwilami znowu ulegać głębszemu przyćmieniu. Rozpoznawczo bardzo przydatne jest zjawisko niepamięci wstecznej (amnesia retrograda), polegające na tym, że niepamięcią objęty jest okres bezpośrednio poprzedzający utratę lub jakościową zmianę świadomości. Okres niepamięci wstecznej może być różnie rozległy, od paru minut do wielu godzin, w cięższych przypadkach obejmować może wiele dni, tygodni i miesięcy, a nawet w najcięższych przypadkach wiele lat. Niepamięć wsteczną stwierdza się po urazie czaszki, po nieudanym powieszeniu, również w upojeniu patologicznym i w innych psychozach przebiegających z zaburzeniem świadomości, chociaż tutaj jest znacznie trudniej w przedmiotowy sposób ustalić początek sprawy chorobowej dla porównania go z początkiem niepamięci. Po ciężkich wstrząsach lub zranieniach mózgu zdarza się często, że początkowo okres niepamięci wstecznej jest bardzo rozległy. Już po upływie kilku dni można jednak stwierdzić, że chory zaczyna sobie przypominać coraz więcej szczegółów dotąd zapomnianych, ostatecznie jednak niepamięć odgranicza się dość wyraźnie od okresu, z którego wspomnienia powróciły. Wspomnienia tym łatwiej powracają, im dalej są odległe od chwili urazu. Powracanie zapomnianych wspomnień jest dowodem, że chodziło o czynnościowe zaburzenia zdolności przypominania. Natomiast trwałość niepamięci przemawia za głębszym, organicznym uszkodzeniem zdolności przechowywania, a więc samych engramów. [więcej w: przegladarka skierowań, fala uderzeniowa katowice, rehabilitacja bobath]