Zaburzenia orientacji dawniejszcyh okresów życia.

W nieco odmiennym znaczeniu mówimy o zaburzeniu orientacji, jeżeli luka pamięciowa dotyczy nie ostatnich czasów, lecz stanowi wycinek dawniejszego okresu w życiorysie chorego. Chory może do takiej luki pamięciowej przyznawać się otwarcie albo może wypełniać ją konfabulacjami. Tak czy owak, stwierdzamy, że nie jest on zorientowany co do okresu czasu objętego luką pamięciową. Dezorientacja w miejscu występuje również przede wszystkim w zespole psychoorganicznym, lecz także w psychozach naruszających sensorium. Chory nie wie, gdzie się znajduje, nie potrafi wyjaśnić, skąd się tu wziął, co to za mieszkanie, co to za dom, co to za instytucja: nie potrafi również nazwać miejscowości swego pobytu, albo też wymienia jakąś miejscowość błędnie. Orientacja przestrzenna na ogół biorąc nie tak łatwo cierpi jak orientacja w czasie, przynajmniej jeżeli chodzi o zaburzenia na tle organicznym. Pod wpływem urojeń może bowiem być rozmaitego stopnia zaburzenie orientacji w jednym i drugim kierunku, najczęściej zresztą jako orientacja podwójna. Nie każdemu zresztą choremu stawiamy te same wymagania. Jeżeli głuptak nie potrafi dokładnie określić miejsca, w którym się znajduje to po prostu dlatego, że brak mu pojęć, za pomocą których mógłby dokładniej określić miejsce swojego pobytu, nie zna np. geografii, nie rozumie różnicy między taką czy inną instytucją itd. Inaczej rzecz wygląda, gdy człowiek inteligentny i wykształcony, który rozporządzał dawniej ogromnym zasobem pojęć i wiadomości, nie potrafi określić miejsca swojego obecnego pobytu. Tutaj właściwie dopiero w ścisłym znaczeniu mamy prawo mówić o upośledzeniu orientacji. W ciężkim otępieniu idzie ona z zasady w parze z dezorientacją w czasie, podobnie też w psychotycznych zaburzeniach świadomości. [przypisy: erozja szkliwa, przeglądarka skierowań sanatoryjnych nfz, odruch oksytocynowy, oddział detoksykacyjny]